Sommarn 2001 kjørte eg og han Geir på kryss og tvers igjønna USA. Før vi tok bilen fatt va vi ei lita vekka i New York.
Då vi kom fram tel hotælle våres i New York (Hells Kitchen) bei vi møtt av en kar som sku bære koffertan våres opp tel rommet. Han va kledd som en slask i dongeriboksa og skjettn genser. Ikkje sa han nokka heller. Han va heller ikkje heilt stiv i engelsk, førr karn i resepsjon måtte sei ting på spansk tel han Emilio, før han bar koffertan våres opp. Han hoffa og stønna bære vælldi, og verka ikkje særlig førrnøyd med tellværelsen.
Vi ga han no en dollar i nævven då vi kom fram, åsså gikk han bære uten å sei nokka.
Vi vesste vel fan ikkje kor mykje man sku tipse, men han tok no sæddeln og stakk han i bokselomma før han huffa og hoffa seg agåre. Mærkelig skrue. Navnet Emilio va det vi som ga han. Vi kalte han opp etter han Faen heller Emilio ifra Real Life Stovner i tegneseriebladet Pyton.
Eg må sei eg va litt skeptisk tel hotællet te å bynne med. Dem va i fullt arbei med å restaurere der, så det va mainnskjit og murpuss og pappbetta overailt. Hotælle svarte heller ikkje heilt tel førrventningen, førr eg klarte ikkje heilt å kjeinne meg igjen i den bekrivelsen eg hadde funne på nettsia dæmmes. Den hadde eg sjækka i god tid før vi reiste over.
From the moment you arrive, you are greeted by one of the friendliest staff in
Vest eg hadde fådd lov tel å skrevve en litt meir realistisk versjon så måtte de bidd sånn her:
From the moment you arrive, you are neglected by one of the most unfriendly and depressing staff in New York that refuse to assist you with any of your every day’s needs even if your life depended on it.
Nokka ainna eg hadde læst på nett førrbausa oss nok enda meir:
At the Washington-Jefferson you are family. Luis greets you with a smile at the reception desk. He knows you by name, as if you've been there before. This is simply a friendly place to stay.
Så det va Luis han heite han som sto i resepsjon. La meg sei det sånn: Ikkje smilte han nån gång, ikkje prata han et ord engelsk, og en gång da vi gikk førrbi resepsjon, såg vi karn sto å fyllte opp ei sprøyta med nokka gugg. Det e fan ikkje kødd engang. Næi, takke meg tell O’Callaghans og Backpackers Hotel i London!
3 kommentarer:
Meine å huske at det ikkje va Air-condition på rommet, eller at den ikkje funka. Va jo et svare strev med å få han Emilio tell å bytte. Va en del hoffing før vi fikk den i orden.
Det va og der eg fant ut at PC-høyttaleran som vi sku ha i bilen, ikkje hadde overlevd flyturen... Heldigvis va det jo kassettspellar i bilen :-)
Vi hadde aircon i det første rommet. Men då dem bynte å rennovere måtte vi fløtte inn på det lille rommet i etasjen under. Der va det tomt førr aircon. Han Emilio sku spikre opp aircon der mens vi va ute og kjøpte lettøl ææ. Men han hadde glømt det av, så det bei litt hoffing då han måtte hive seg rundt igjen. For en gjeng.
Radio gaga
Legg inn en kommentar