Erindringer 1: Backpackers Hotel, London, 2002

"Erindringer" som eg bi å legge ut framover e teksta som eg har skrevve tiliar, men som ingen andre enn meg har sedd, såvidt eg veit. I en alder av straks 34 sei det seg sjøl at man har no opplevd litt av kvært, spesielt under reising både hit og dit. Mæst dit, selvfølgelig. Og når man føsst har en blogg e det vel greit å fylle han med nokka.

Backpackers Hotel, London, 2002.

Han Sondre og eg va i 2002 på reise over tel Storbritannia førr å overvære Play-Off finalan (fotball) på Millennium Stadium i Cardiff. Det va på den turn at vi fikk oppleve det no vællkjente Backpackers Hotel.

Eg hadde avtalt å møte en engelskmainn, som heite førr Simon. Eg træfte han når eg va i arbeid som reiseledar førr EF språkreiser på Isle of Wight. Han møtte oss på flyplassn (om det va Gatwick eller Heathrow det huse eg ikkje) og han hadde medbrakt et par ølboksa som vi kunne komme i form på. Må sei det føltest merkelig å gå rundt blant folk å drekke øl, utn å bi arrestert. Ainna kultur der borte einn her heime kan man sei.

Gjør man det samme i Norge så e lensmainn snar på plættn og legg deg i jern. Det fikk han Leif-Petter smærtelig oppleve då Unglyn mot aille odds hadde vuinne en kamp et år. I seierens rus va vi et gjænge som gikk nerover mot Sumatrisk Loft, då plutselig hutselig lænsmainnsbiln kjæm spølanes og stoppe oss tætt utførr Esso på Finnsnes. Han Vikestad (lænsmainn) hadde sekkert logge under cover og spana på oss i timesvis, og kjekke på oss igjønna et Folkeblad han hadde klept kikarhåll i. Og sia han Leif-Petter va den som holdt ølboksn i nævven så bei han huka inn og hevven inn i biln førr avhør. Han endte vel opp med 2500 krone i bot om eg ikkje huske heilt feil.

Ja, nei, tebakers te saken. Han godaste Simon sa seg villig tel å ordne oss overnatting en plass inni London, sia vi ikkje sku agåre tel Cardiff før dagen etter. Jauda, han ringte et nommer han hadde skrevven ner på en lapp og snart for vi agåre. Det såg ikkje så verst ut utanna, men eg hadde bange anelsa ætte så det ikkje va så ulikt fasaden på Londons legendariske råtthåll O’Callaghans (red. anm: skjetnaste hotellet i manns minne. Vi va innom der i 1998. Hadde booka to netter, men det va så jævlig at vi etter en dag laug at vi sku tel Southampton på kamp, førr å slæppe å ligge der ei natt tel.)

Jaja, i god tru gikk vi inn og betalte førr ei natts overnatting og fikk etterkvært vette at tøtta som sto i nokka som kunne ligne på en resepsjon, va ifra Norge. Ho kunne ikkje ha vorre meir einn en 17-18 år. En rebell antar eg. Ka vi betalte dæ huse eg ikkje, men vi fikk beskjed om at der va fleire på rommet så vi måtte trø varsomt. Sia det va langt utpå kveilln så låg de fleste å sov. Ei natt sku vi no vel klare.

Hællvette...

Vi fant romdøra og åpna ho opp. Det va mørt men vi klarte akkorat å skimte de 8-10 sængplassan som va trompa inn på rommet der. Lyden av sovanes folk hørtes godt, og etterkvært som auan vænte seg tel hallmørtna så bei det likar å orientere seg. Men det va alikavæl såpass mørt at vi snåvva i sækka og bøker og ainna rask som låg strødd utover golvet. Vi fant snart ut at de einaste plassan som va ledig va et par øverkøye. I den køya eg vællte meg låg det nokka cd-plate og mainnskjit, men eg fløtta bære dritn uinna.

Nokka stige va det ikkje, så eg va ei stund usekker på kolessn eg sku klare å karre meg opp utn at eg sku vække karn som låg i køya under. Det endte med at eg trødde på sængkanten hannes og bjøksa meg opp. Som vanlig va det ikkje aktuelt å ta av seg nokka klea. Det å legge seg ner i ei fræmmen sæng i mørtna utn å kunne sjække den førr ulumskheita først, plagde meg litt. Eg kunne ikkje gå bort fra tanken på at eg mest sannsynlig låg på et teppe tjåkfuillt av baillhår, gamle sædklæppa og velbrukte bind.

Eg la meg på rygg og sku prøve å sove. Det va ikkje meir einn en 7-8 cm klaring opp tel taket. Vest eg prøvde å legge meg på sia så kom skuldra borti taket. Eg hørte han Sondre åsså plagdes med å komme seg i posisjon i nabbokøya. Etter et kort minutt i sovestillinga va det klart førr meg at det her gidda eg ikkje. Et øyeblekk tenkte eg på om vi verkelig hadde klart å finne en plass som va verre einn O’Callaghans (red. anm: kjæm seinar i Erindringer.) Eg såg heldigvis det komiske i det og bynte sånn smått å flire. Eg fræsa ei melding te han Sondre om at korsn eg såg an situasjon. Eg hørte han hømra med seg sjøl på ainner sia og då va det egentlig gjort. Vi låg der maks enn 3-4 menutt og hømra ossimeilla mens vi sendte kværainner sms-a som hentyda på at vi ikkje orka å bi væranes.

Akkorat ka vi skreiv og kæm som skreiv ka huske eg ikkje, men det va nok nokka lignanes som det her:

- Fan Steiki!

- Hælvette det her går ikke ann!

- Vi fer!

- Eg e med!!

Så to make a long story short så klatra vi ner, tok sækkan med oss og puska oss agåre derifra. Vi orka ikkje engång å sei nokka te resepsjonstøtta, eller kræve pængan tebakers, så vi småsprang bære ut døra og plokka opp en taxi som tok oss med tel et trædve gånga likar hotæll. I ettertid har eg ikkje orka å sagt nokka om det her tel han Simon. Han prøvde jo tross alt bære å være hjelpsom. Den peisn.

Fra msn nån år etter:

Sondre sier:

huse ikke heilt ka vi skreiv. men huse eg hadde mobiln på lydlaus, og ikke klarte holde meg når den bynte vibrere. då skjønte eg ka så kom...

Sondre sier:

va 10 pund per kjæft vi betalte. burde jo reagert allereia då

Sondre sier:

huse godt vi låg i kvær si øverkøy å humra. beit meg i leppa før ikke flire høgt å vække di hine