Arkiv: Filippinene 2006 - 23

Dag 14: Taxi-driver from hell og handvask from en plastkopp

Skrevet av 31. mai 2007, klokken 00.24

5. juli cirka kvart på 12.
I ly av gårdagens telefondødsfall fant eg ut at eg måtte gjøre et grep. Eg kom meg fort over sorgen og ordna meg et filippinsk sim-kort. Økonomisk slæpp eg mykje belliar uinna no. Eg skjønte i så måte fort at det her grepet sku eg ha gjort førr lenge sia. Ja, aller helst den dagen eg landa her. Rektignok koste det femten pesos førr å sende ei tekstmelding heim tel Norge. Det e i overkant dyrt. Å sende sms tel ho Becay derimot, koste bortimot ingenting. Og no med mett nye nommer slepp eg å betale avgift førr de meldingen som karran heime sende tel meg.

Eg har ved mang en tiliar reise fådd svi økonomisk førr at folk har sendt meg bekjeda fra Norge. Systemet e vel sånn at eg sjøl som reisende må betale meillalegge tel utlainne, mens avsendarn heime bære betale lokal takst. Telefonregningen etter fotballturan i England har vorre hard å komme av med. No slæpp eg aillså uinna den ekstraavgifta. Cashback!

Det einaste aberet med det nye nomre e at det går bære nån få meldinge heim tel Norge før saldoen tømt. Man får ikkje kjøpt rare telefonkreditten i slengen her nere, så eg må tel stadigheit innom mobilsjappa å kjøpe tællarskrett. Tongvindt e det, men må man så må man.

Vi va på tur telbake tel politistasjon fra i går då det slo meg at det va den femte juli. Og klokka byinte å nærme seg kvart på tolv. Han Sverre Kjelsberg og sangen Førr et vær seig inn i haue på meg uten at eg kunne yte motstand. Eg va sælt.

Men æ ska få deilig dag i juli,

Da skal æ kjøpe mæ parasoll.

Æ veit at sola steike mæ i juli,

Den 5. juli circa kvart på tolv

Eg nynna muntert på sangen og pekka takten med fingertuppan på låret, mens eg satt i minicaben og kjeik i vere. Va godt me litt vind i håret. Lufta va nok ikkje så fresk som man kunne ønske førr her va djævelsk med trafikk. Trefelts vei i begge retninge og bila over ailt. Men førrfreskanes læll.

Då eg fikk aue på et gjenge med folk som gikk i tog mett i veien, pakka han Kjelsberg koffertn og førrlot haue mett med uførrætta sak. Skaseideg, sa eg mæ tøtta og pekka ho i sia. Ho skvatt tel så ho slo væska utav nævven på ei eldre dama som satt i breidd mæ ho. Før eg fikk sport ka de her folkan gjor mett i veien så skjønte eg tegninga. Det va et begravelsesfølge! Ho Becay va førr opptadd med å beklage seg tel gamla så ho fikk ikkje med seg nokka som helst.

Mett i veien gikk det en 35-40 menneska i aille aldra. Unga som voksne - og gamlinga med stokk. Både kvinnfolk og mainnfolk. Aille va kledd i kvitt. Tøttn med kvite kjola, skjørt og skjorte, mens karran hadde kvitskjorte og vanlige svarte finbokse. Framførr delegasjon i kvitt kjørte den svarte begravelsesbiln – farlig lik Sandbakk sin bil. Stor svart-metallic amerikanar med et kvitt kors klistra fast på taket. Biln kjørte i gangfart, så folke sku slæppe å springe ætter og sveitte ut finstasen.

Eg syns det va et mærksnodig syn, men lett å skjønne alikavæll. Heime kjøre vi jo sjøl ætter begravelsesbiln på tur tel kjerkegårn. I våres eia bila. Her på Filippinene e det vel ikkje aille som e skodd med egen automobil så då gjøres det på heddran måten. Eillers va ailt likt heime. De ainner bilan på veien stoppa opp og viste sin respekt heilt tel begravelsesfølge va passert. Små førrskjella egentlig. Det e vel heller ikkje vanlig at man e kvitkledd i norske begravelsa, men ka i aill værdn. Det va en interessang observasjon, syns eg sjøl. Og på mange måte berga det dagen min.

Eg va bidd berika med en kunnskap som kan komme godt med i begravelsa heime. Eg har ofte hadd problema med å finne på nokka vettig å sei i de mange kaffeslabberasan som arrangeres i etterkant av begravelsa. Kæm har ikkje det. Bi mæst bære alvorlig nikking og handhælsing. No e eg så forberedt så eg kan være. Gler meg næssn.

No skal dokker høre kolessn dæm gjør det i utlainnan…

Anger rising

Turn telbake fra Cebu tel Mactan Island trudde eg længe sku bi min siste. Taxi driver from hell and beyond. Fy fan korr han kjørte. Eg va livreidd. Karn må ha hadd en dårlig dag på jobben førr han va mainnbisk. Sintøya hadde han og han mumla biskt førr seg sjøl mens han svinkjørte. Eg torte faken ikkje å sei nokka heiller. Ville ikkje tærge han opp nokka meir. Han ga fuill gjeiping og kjørte førrbi ailt og aille. Han nærmast låg på fløyta og viste fram knyttnævven kvær gång nån bei ligganes framførre å sinke farta. I svingan låg eg klistra inntel bakdøra. Eg ba stille tel Gud og kværmainn om at låsn på døra ikkje sku gje ætte. Hadde døra åpna seg hadde eg lætt havna mettfjords. Enda havet va en go killometer uinna. Åsså eg som har flytevæstn hænganes i naustet.

Men det gikk no heldigvis forholdsvis bra. Han fikk oss fram, og det i rekordfart. No hadde eg det no langt i fra travelt, så eg må sei eg va messførrnøyd me skyssen alikavæll. Nærvevrak og nær utpessa. Mæn bevares. Eg va overløkkelig førr at eg va i live.

Eg ga sintingen bak rattet det han førrlangte og klaska igjen døra. Eg ga værken tips eller takka førr turn. Får være måte på! Håpe han bei meir sint utav det, den surkpeisn.

Då eg nævnte galskapkjøringa tel ho Becay så va det lekså ho ikkje veste ka eg snakka om.

Ka i faintn sei du? Syns ikkje du han kjørte som en idiot?

Ho bære løfta litt på skuldra og kjeik dumt på meg.

It was ok.

Eg trudde ikkje mine egne øyra. Det va vel kanskje vanlig med sånn kjøring, måtte eg bære beroe meg med..

Ok, whatever. I am alive. I’m happy. Can we eat now please?

Skrubbsvuiltn og livsglad (i værtfaill eg) puska vi oss inn på et eteri med det klinganes navnet Xiongsohn. Eg sei no eteri førr at det va et slags eteri. Så messførrstå meg ikkje. Det va ikkje nokka resturang. Ikkje en fin en i værtfaill. Bære en simpel plass kor man kan ete. Det va ei åpen løysning, kan man sei. Inga inngangsdør, bære ei svær vegglaus åpning ut mot fortaue. Take va støtta opp utav et par staura strategisk plassert i begge hjørnan. Dæm hadde to bord som kvær va utstyrt med fire plaststola. Utførre (nærmast innpå fortaue) hadde dæm en diger grill ståaens kor dæm grille kyllinga. Bære kyllinga. Ingenting ainna. Grilln verka å være heimsveist og kyllingan som va tredd på metallspidd, dæm roterte så fint og rolig over varmen. Rotasjon bei drevven av en elektromotor med et tainnhjul som igjen dreiv ei lang sykkelkjea. Ja, ho va så lang at dæm sekkert har skjøyta på enn fem-seks kjee. Spiddan hadde og tannhjul påsveist, så dem bei drevven av kjea og snurra i så måte fint i takt med motorn og kværainner. Det va to etasja i grilln. De ferskaste kyllingan låg nerst og nærmast varmelågen, mens øveretasjen va reservert førr kyllingskrottan som va så godt stekt at dem klarte seg med mijnner varme.

Det va to mainnfolk som opererte deinna grilln. Dem va begge søkksveitt og sto i bar overkropp. Dem fløtta spiddan att og fram på grilln og me kvært resta dæm feitte av dem over bålet. Karran va så sveitt at det glinsa utav dæm.

Firsj faken, grein eg mæ meg sjøl. Ikkje akkorat en apetittvækkar, men eg va så svuiltn at eg ga hæst i de hygieniske forholdan. La ongan sveitte. Det e tross alt ikkje mine onga.

Eg bestilte oss en kylling kvær som vi fikk beskjed om å vente på, førr dem va ikkje heilt gjønnastekt enda. Så mens vi venta kjøpte eg to brus og sporte høflig ætte bestikk.

No, we dont have. You eat with your hands.

Førrbausa kjeik eg på ho Becay, som bære flirte og nikka førrståanes tel betjeninga. Eg kjeik på Becay en gång tel og viste spørranes fram nævvan mine.

It is ok, Yourann. We eat with our hands.

Ok, but look at them! I need to wash them first.

Betjeninga bak disken hørte ka eg sa og ba meg vente litt. Eg la i samme tid mærke tel at det ikkje va nokka vask eller vannkrane nån stess. Ho gikk inn ei dør bak i lokalet og kom snart telbake med en liten plastkopp med vatn i nævven.

No, no, I don’t want to drink. I want to clean my hands.

Eg strækte fram nævvan og gjor vaskebevegelsa med dem, førr å få vækja tel å førrstå.

Kuso kuso, våga eg meg tel å sei, sjøl om eg veste at det betydde klesvask. In the same ballpark, om ikkje ainna.

It is ok, just sit down and put your hands out.

Ka si at?

Eg gjor som eg trudde ho sa og sætte meg ner på huk og strækte ut nævvan. Ho holdt så fram glasset og bynte å kvælle vatnet sakte over skjettfingran mine. Eg va overgjedd, men måtte smi mens jærne va varnt. Eg gnekka og styrte det eg kunne den likkje stunda det rainn. Ikkje på langt nær bei eg rein, men eg hadde alikavæll ikkje hjerte tel å be jenta om å hente et nytt glass vatn. I mangel av handduk tørka eg nævvan på shortsn og takka høflig førr vasken, før eg puska meg telbake tel matbordet kor kyllingen akkorat va servert. Brun oppuinner naglan og våt på låran heiv eg meg tel å sku ete.
Ho Becay va aillereia i gang.

Is the food ok, Becay? It looks good. I’ll wait for the rice before I start eating.

Ho braut laus det andre låret på kyllingen og venta litt med å bryte det i kjæftn.

The food is good. But no rice here. Only chicken, sa ho og glæfsa i seg et voksent stykkje av låret.

Inga ris? Inga telbehør? Bær kylling og kola. Nei kor i værden! Det passa meg perfekt, førr eg har aldri vorre nokka ætte værken grønnsaker eller ainna telbehør te middagsmaten. Eg jubla inni meg.

Glad og førrnøyd gomla eg i meg næssn heile kyllingskrotten, og skjølte ner med iskald glasskola. Eg tellot meg åsså å rape høgt mens eg hanka fram pappirruilln i fra ranseln. Eg såg det verkelig ikkje lekt å spørre betjæninga etter nokka tørkepapir eller særviætta. Då hadde ho vel lagt seg på kne framførre meg og hevve seg tell å sku sleike feitte av fingran mine. Hadde ikkje tadd seg ut.

Judas Priest
Med nykøa godt planta oppuinner høgerarmen tok eg peiling på ei biljardsjappa inni sentrum. Eg hadde sedd ho ann tiliar på dagen. Men eg hadde vest ikkje sedd ho meir ann einn at eg gikk feil og havna på fræmmen gruinn.

Førr ikkje å avsløre førr lokalbefolkningen at eg va gådd feil, gikk eg litt lenger bort i gata tel en kiosk og kjøpte meg en sjokolade. Det handle om å ikkje tape ansikt. Sjøl her kor ingen kjeinne meg. Skukje ha det på meg at eg som e så verdensvant va på villspor. Nånei du. Ikkje deinna gången, som han sa han Tordenskiold. Eg gikk samme vei telbake igjen og stoppa utførre Jollibee’s. Då først såg eg korr lainne låg. Eg hadde tadd te vænstre istan førr te høyre.

Gøran, din tuilling! Eg klaska flathainna i painna og speinte meg sjøl i vænsterleggen med høgerhelln. At eg kuinne være så tuillat!

Det tok meg to menutt på den rette vei så va eg der eg sku være. I fra Jollibee’s va det en høyre, en venstre og en høyre tel - og vips, der va biljardbula. Eller det va vel ikkje ei bula. Kan ikkje sei eg e heilt sekker på ka definisjon på ei bula e, men det her va bære et simpelt blekktak støtta opp av – ja, du gjetta rett – staura. Eller påla om du vil. Uinner blækket sto det fire biljardbord, aille med lysegrønn slettn duk. Innst i ”lokalet” va der en liten disk i form av en hallmåne og attom disken sto ei jenta og sællte førrskjellige kioskvara. Eg bestilte meg ei San Miguel og sporte om eg kunne få spælle litt biljard. Joda, det sku la seg ordne, sa tøtta og kauka på en kar som kom reinnanes tel. Han geleida meg tel et av de to bordan som va ledig og stabla opp kuln tell meg. Snakk om service.

Det bordet som sto nærmast kiosken va litt finar einn de andre. Det va der lokalbefolkninga oppholdt seg. Rett attme biljardbordet hadde dem ordna seg tel med to tresæters bambus-salonga og et duklaust stubord. Åsså det utav bambus. Der satt karran og bjælma øl, røkte og prata bære vælldi seg imeilla. To av dæm va fuillt opptadd med å spælle mot kværandre på det her staseligaste bordet i lokalet. Da matchen va over fikk vinnarn overrækt et par pengesædla ifra taparn, mens di hine åilla og flirte og tærga skjettluggen som kom te kort. Eg såg han prøvde seg på et ei syltynn unnskyldning. Han holdt seg plutselig førr skuldra mens han hailt og jævlig kaura seg bort tel sofagruppa. Då flirte dæm bære enda meir av karn. Å han flirte i breidd med dæm. That’s what friends are for.

Eg drog fram køa, skruvde de to halvdelan i hop og bynte å slå nån kule førr meg sjøl. Eg la mærke tel at stamgjæstan kjeik nyssgjerrig på meg og antakelig lurte på kass kar eg va, som hadde suilla meg inn på dæmmes territorie. Og før eg veste orde av det så kom det en salljar bort tel meg og lurte på om eg trengte makker. Jauda, du ska bære hive deg tel, sa eg mæ karn. Eightball ok?, sporte eg førrsektig, korpå han nikka høflig og ba meg om å brække. Eg kritta køtuppen og bøyde meg ner førr å dænge laus på kuln. Eg træfte godt og kuln va enda i bevegelse då han kjeik på meg fra andre sia av bordet og sa: twenty pesos per game!

Eg va ikkje på nokka måte interessert i å gje i fra meg nokka penga, så eg ga klart svar tel komlingen.

No, no sir! I don’t play for money. Snart gjort å bi rundlurt her nere vil eg anta.

Why not? I don’t know how to play this game, prøvde han seg på.

Det sku være mærkelig, tænkte eg.

I’m sorry. No gamble. I never gamble, laug eg i håp om at han sku gje seg.

Jauda, karn ga seg med uførrætta sak. Han va tydelig misfornøyd og spælte som en tulling. Bære dælja laus uten å sikte. Kvær gång han slo så sa han I don’t know how to play this game og hemla med auan. Han Paul Newman der han sto, trudde vel eg sku faille førr skuespælle og tru at han va dritdårlig. Nånei, du. Eg beit ikkje på og etter to runda ga han seg og gikk telbake tel kompisan sine. Å mærkelig nok, må eg bære sei, så spælte han mykje bere på det bordet dæmmes. Har sekkert me å gjøre at det bordet va mykje finar og beinar. Du snakke om gjenge!

Eg tok meg fæmmenutt fra spællinga og gikk bort tel barn/kiosken og bestilte meg ei øl tel. Bei så tøst. Eg sto å hailla meg imot disken og va i fuill ølbjælming då det plusseli kom en kar attana og pekka meg på skuldra, strækte ut nævven og introduserte seg.

Hi, I’m Steve.

Nei goddagen…øh…hi there Steve. I’m Gøran.

Where are you from?, sætte han i meg. Han smilte og verka vænnlig av seg.

Eg fikk førrtælt han at eg va i fra Norge og at eg jobbe som lærar og det eine med det andre. Sjøl vesste han godt om Norge og han kunne førrtælle at han også jobba på en skole. Han va prest førrtælte han, men han jobba på skoln borti veien her, kor han fungerte som vaktmester. Præsteskapet va meir en søndagsjobb, sa karn.

Biljardkøa hadde han i et fint skinnetui som han bar med skulderreim. Han sporte etterkvært om eg ville spælle litt biljard me han. Jauda, sa eg, det sku eg gjerne ha gjort, men du skjønne det at det har seg sånn at eg ikkje spælle om pænga. I never gamble, laug eg på nytt igjen. Det e ikkje kvær dag man får anledning tel å lyge tel en præst, så eg måtte bære slå tel å prøve. Det gikk heilt fint, og eg hadde ikkje trængt å lyge førr han spælle heller aldri om penga, sa han. Det strir imot Gudstrua tel præstekailln.

Eg va strålanes førrnøyd med det. Han pakka ut køa og skruvde ho i hop. Vi fikk liketel låne finbordet tel stamgjæstan. Præsten Steve va godt kjent i miljøet der så di ainner karran nærmast insisterte på at vi spælte på bordet dæmmes.

Vi spælte mange runda utav et spæll dæm kaille 61. Man byinne me å slå på kula med det lågste nomre lekså i nibaill, åsså legg man då ihopes summen av de kuln man slår ner. Den som først bekke 61 poeng tar heim sigern. Eg og præstn vi va jevngod, eller jevndårlig som ande villa sagt det. Men det va en trivelig sesjon. Han va vældig interessert i biljard og snakka mykje om teknikk og skru og sånne biljardtekniske ting. Eg jatta mæ og hadde en fin biljardkveld. Han sa det at han va ofte innom biljardsjappa, men at det ikkje va så ofte at han fikk spælt seg et game, sia de ainner kun vil delta når det e pænga innblanda.

Før eg førrlot og for der ifra avtalte vi kati vi sku komme tebake å spælle næste gång. Trur det va et par daga fram i tid. Ont å huske no i ettertid. Eg va iværtfaill førrnøyd med å ha fuinne ei ærlig sjæl som ikkje va ute etter å loppe meg førr kronestøkkan mine.

Eye of the beholder
Eg va lys våken da eg kom telbake tel rommet mett så eg gikk ut i stua førr å se meg en film på datamaskin tel guttongen i huset. Både han og mora va lagt seg, så det va mørt i kåken. Ho hadde sagt at eg sku bære ta meg tel rætte å se film der omså mett på natta. Det gjor ikkje dæm nokka. Men då eg heiv meg tel ainste eg at ho hadde røska kontaktan tel datamaskin ut av veggen, så eg tok hinte og sætte meg framførr teven i stedet. Eg torte ikkje å ha på nokka lyd. Eg duppa av tel Fear Factor USA kor dem hadde konkurranse i å ete kuaua, feskeaua og sauaua.

Det der må jo være ypperlige greier førr folk herifra å delta på, førr her gnæg dæm jo i seg både auæpla og ainna slog like lætt så det sku ha vorre sokkerty.

Det va det siste eg fikk sagt mæ meg sjøll før sauauan mine la seg igjen og tok kveld.

Eg våkna ikkje før et par tima etterpå – søkksveitt og kleimen utav manko på air-condition. Eg fikk knota av teven, snubla meg så inn på romme, slo på vefteanlegget og slåkna på nytt. Deinna gången fuillt påhyrt og oppå sængklean. Sweet dreams are made of this.