Arkiv: InterRail 2007 - 4

Brev 1: Slayer og Hove

Skrevet av Finnfjord 6. juli 2007, klokken 15.02

Det gikk smertefritt å komme seg tel Oslo. Men eg va litt sveitt i underlivet da flybillættn plusselig va søkk borte. Eg ainste det mens eg og han Sondre åt kvært våres smaklause pizzastykkje på flyplassn i Tromsø. Kor i fan trur du billættn bei av? Eg kjente igjønna frammerlommen og klappa meg på rævlommen. Eg hadde han jo nættopp i nævven her! Ska bære tru om ikkje ho ryddarpjæska har hevve han? Å bæssme så sto vækja der og peiva med billettn min. Ho hadde bættrede ansedd han førr søppel og va på tur å drefse han.

Eg tok det som et tegn på at eg må bære pinade passe på tingan mine ute i den store verden.

I Oslo va eg på tur å range meg naken å haille meg. Rommet hadde han onkel Anders ordna klart tel meg i leiligheita si, kor han og ho Gunn-Karin hold tel. Heilldivis va eg enda påkledd då det plusseli banka på og nån åpna døra på gløtt. Inn stakk det et kvinnelig hau som kjeik på meg og sporte førrbausanes; Hvem er du?

Eg bei heilt paff. Det e jo akkorat sånn aille pornofilman starte!

Øhh, sa eg og tok ho i handa. Eg skjønte fort at det va ei av døttren tel ho Gunn-Karin. Eg heite Gøran. Har eg stælt rommet dett? Det e han Anders som…stamma eg fram. Ja, men det gjør ikke noe, jeg kan ta det andre rommet, jeg, avbraut ho meg med og førrlot.

Puh, that was easy, tenkte eg menst eg heiv meg tel i ei febrilsk leiting etter tainnbørstn. Fan! Han ligg i Finnfjorn!

Med upussa kjæft for eg om mårran tel bussterminaln førr å møte han Erlend. Eg fikk kjøpt meg en rosa tainnbørst og sto i gangen å pussa kjæftn imeilla reisanes folk i aille slag. Mange kjeik bære vælldi på meg og smilte.

Bære kjik dokker, smilte eg lurt tebake. Kjæftn må rænses.

Bussturn fra Oslo tel Arendal tok si tid, men det va trivelig å få sjabbe litt med han Erlend igjen. 4 og ½ time tok turn vest eg ikkje tar mykje feil. Vi skvatt litt tel da bussjåførn kom over anlegget og sa at vi måtte bære sei ifra vest vi såg at han kjørte feil, førr han va ikkje kjeint på de veian vi sku begje oss ut på. Men skippern han berga seg godt og fikk oss fram tel målet.

Vi skifta buss på Harebakken, eller Horebakken som han Erlend va kjapp å påpeike. Vi hømra godt oss imeilla, lekså to småonga som akkorat hadde lært seg et nytt bainnskapsord. Ingenting slår en god gammeldags svinvits, såfremst Horebakken feill innførr den kategorien da.

Rommet våres va ikkje klart då vi kom. Så mens dem klargjor, gikk vi på resturangen Egon og bei flådd tell skinnet. Etterpå sjækka vi inn på Thon Hotell i breidd med en haug med musikera i svarte klea og tatoverte kroppsdela. Vi va klar tel å festivalere.

Førr å komme tel Hove betalte vi 60 krone kvær førr en 5 menutters båttur ut tel Tromøya og en kort busstur videre tel festivalområdet. Det va enda returbillett med i prisen. Ikkje så galle det. Spesielt med tanke på at vi nettopp hadde blåst agåre 1575 krone på hotellrommet. Men steiki vi va glad førr at vi hadde hotellrom då vi ramla inn på natta der, søkkvåt og småfuill. Men det e en ainna sak.

Vi hadde fleire tima å slå i hel før Slayer sku entre hovedscen. Di timan dængte vi lett tel blods med jevn øldrekking (50 krone halliteren) og litt eting (hamburger og suppa). Vi fikk liketel tadd oss ei øl i lag med han Trond Skog som plutselig bære va der. Åsså fikk eg så vidt pekka i han Christian Larsen som akkorat kom ramlanes i fra et intervju med TV2.

Allergien hadde åsså godt tak på meg, og ei lett blanding av pollen og sigarettrøyk gjor at eg måtte skifte høyrelinsa fleire gång. Det va heller ikkje fritt førr at eg hadde relativt mange nyseanfaill. Men det bremsa ikkje gleden av å snart være på Slayer-konsert. Heltan mine fra barndommen (som eg fortsatt høre jevnlig på) sku eg få høre og se i levvanes live. Jessufader, snakk om å ha sommarfugla i magesækken.

Nævnte eg førræssn at det regna relativt jevnt? Å at eg med småskoen bei våt på føtn aillereia då eg snubla ut av bussen. Ja, no veit dokker no det og.

Det va aille slags sorta folk på området. Vi kom i prat med fleire av dem, og mæst med han Endre og han Henrik i fra Grimstad. Artie karra. Dem va strengt tadd kun kommen innom førr å drekke øl.

Musikken vakje så nøye fikk eg et inntrøkk av. Dem hadde begge tjenestegjort i forsvaret nordpå. Han Endre på Skjold og han Henrik i Narvik (på kystvakta).

Dem har en fantastisk dialekt her nere. Han Endre minte meg så godt om han Peder fra Froland da han sa: Det ær vakker natur i Nord-Norge, men den dærre innlandsnaturen skal de fan me bare ha! Kan skjønne gutn va gådd lei av indre Troms. Det må kunne seies å være en ærlig sak, det.

Vi læmna de nye kompisan våres og varma opp tel Slayer med å gå å se på bandet Cynic.

Dem va tøff i flækkan og hadde grei musikk, men aille sangan bei djævelsk lik. Vokalisten ødela de fleste låtan med sin snodige, træge og lyse stæmme. De einaste gångan dem va steintøff va når han holdt kjæft og en ainna kar sang med mørk Death-stæmme. Det einaste aberet va at det va ingen av karran på scen som sang deddran. Dæm må ha hadd en kassætt i bakgruinn med tøffstæmmen på. Sånt hold ikkje i min verden. Milli Vanilli eat your heart out.

Så va det Slayer sin tur. Vi karra oss ganske langt fram, men ikkje heilt fræmst der kor headbangeran sto. Nån hakk framførr oss såg vi en kar som hadde et svært oppned-kors tatovert i painna. Det va skjeivt og jævlig så han Erlend han va sekker på at karn hadde tatovert seg sjøl i haue framførr speieln heime. Tænk å møte opp på jobbintervju sånn dær, sei han Erlend te meg. Ja, det e fan ikkje eg som hadde ansatt den dær karn, fikk eg akkorat respondert da det bynte å røre seg frampå scen. Og plusseli sto dæm der.

Heltan mine! Eg kuinne ikkje gjøre ainna einn å glise. Førr en fantastisk følelse. Dæm starta med ei låt som eg ikkje kjeinte så godt igjen. Har hørt den før, men eg kan stort sett bære de goe gamle sangan. Gamle kaillan sto frampå scen der og spælte som dæm sku ha vorre 18 igjen.

Fy i hællvette kor tøff! Dem hadde et par kjempekorte pausa meilla de to første nomran, nokka som skyldtes lydproblema læste eg i avisen dagen etter. De lydprobleman ainste ikkje vi det spor av, men det kuinna sekkert vorre høger. Han Tom Araya va framme og takka oss førr at vi hærtest å komme i pessrægnet. Fin fyr, tenkte eg. Heile konsærtn førrøvrig va en rein nytelse. Fy fan korr tøff dæm va. Fy fan korr tøffe sanga dæm har. Heilt vilt.

Eg har sedd Metallica to gånga (Oslo 92 og Stockholm 93), men eg må være ærlig å sei at dem når ikkje Slayer opp tel pessleggen engang når det gjeld live performance. Det e kraftige ord fra en kar som i mange år førrguda Metallica (og gjør det fortsatt), men eg meine det fullt alvorlig.

Eg huske ikkje aille sangan dem va innom, men eg e heilt sekker på de her:

God Hates Us All

Diciple
Dead Skin Mask
Mandatory Suicide
War Ensemble
Seasons in the Abyss
Die by the Sword
South of Heaven
Raining Blood.

Angel of Death

Den einaste nedturen va at det sto et par rett framførr meg og storklinte under Mandatory Suicide. Førrbainna idiota!, tænk å ødelegge opplevelsen min på den måten. Eg klare ikkje å heilt å se det romantiske i teksten, men det får bi dæm om det.

Det mæst omtalte øyeblikket under konserten kom heilt på slutten av ækstranommre South of Heaven. Han Erlend røska tak i meg og peikte på storskjærmen ved sia av scen. Se, Gøran!! Han plokke buse og spis dæm!! Eg sleit auan motvillig vekk fra scen og bort mot TV-skjærmen. Å så gu hadde han Erlend rett!

Dæm hadde zooma inn på en lyshåra tuilling som sto der og grov seg med fingern langt inni næsn. Han fant så en gugg, putta den rætt i kjæftn og tygde han i seg! Tre gånga gjor han det. Og kvær gång va han på storskjærm tel beskuelse førr lamslådde og hylfliranes Slayer-fans. Næssn så det va synd i gutn. Vi flirte så vi næssn pessa på oss. Hærre jessu fader, snakk om å skjæmme seg så djævelsk ut.

Sjøl om busemannen va et høydepunkt, så va det Slayer som imponerte mæst. Eg va overgjedd over kor bra dem va. Gler meg tel neste gang dem ramle innom Norge. I’ll be there!

Det einaste aberet med festivalkonserta må være at dem ikkje spælle så lenge som dem villa gjort på en vanlig konsert. I så måte e eg enda bisk førr at eg ikkje fikk me meg Slayer sist dem va i Oslo, men det e no så. I mine øya sto Slayer tel toppkarakter på Hove. 6 blank.

Etter konserten for vi telbake tel hotællet. Våt og hallfuill, og godt førrnøyd med dagen. Vi unnlot liketel å høre på Mastodon, som spælte ætterpå sia flyet dæmmes va førrsænka i fra USA.

Mårran etter bei vi 5 minutt førr sein tel Oslo-bussen. Det skyldes en kombinasjon av eg må bære ha meg ei kola først og eg skal bære røyke færdig.

To tima seinar va vi i bussinga.

Han Erlend sa det så fint da vi såg at Slayer hadde fådd terningkast 4 i en av avisan.

Fire? Ja, vest du like Bon Jovi så.

#1 Kommentar fra flisifoten (svar):

Han busemainn gjor sekkert sport i leitinga si ætter gull ætter føsste gangen :P
What the hell, no har halle klodn sedd meg me fingern både i kjæftn og i næsn, men ikkje i den rækkefølga...
Aill PR e go Pr :D